Como asterófilo que son, que sei páxinas enteiras da ‘Odisea de Astérix‘, que comprobo nesta nova estadía escocesa canto de verdade hai en ‘Astérix en Bretaña‘ (o meu xardín é máis pequeno ca Roma, pero o meu pilum é máis grande có teu sternum), penso que que o goberno complete a serie de asterix en galego non é máis ca un disparate a estas alturas.
En vez de loitar porque non se produzan prácticas monopolísticas na edición de linguas peninsulares (do que Harry Potter é unha cruel vítima), ou en vez de pensar nos produtos culturais que consomen os nosos mozos, prefiren poñer parches lingüísticos a historias que xa son só importantes na infancia dos señores deputados. Decididamente, están tolos estes do bloque.
Arquivo de tags
Veñen a humidtown Peke e B. Botamos un tempo perseguindo restaurantes e ao final contra a medianoite desta aldea en festas ceamos e discuto con B. sobre cómo transformar o sector público ou sobre a indignación que nos produce o dobre roubo de rande. Pero non temos vagar pra falar das nucleares.
A este desacougo súmolle unha pequena discusión con Itopo camiño do aeroporto e mais unha lembranza de cando cativo, dun álbume haqueado de Astérix que proclamaba ‘nucleares non, grazas‘.
Pero, diaños, poño os lentes de mirar ecoloxista e paréceme que a construción, en condicións de seguridade, de novas centrais nucleares é positiva. Acaso é máis seguro pró planeta o gran encoro das Tres Gorxas? Ou imos inzar nos vindeiros anos o mar de aeroxeradores pra compensar a desaparición do petróleo e dos voos baratos?